Vanavond haalde ik mijn kinderen op na een dagje kdv en BSO. De eerste dat ging goed, de tweede ook nog wel maar bij de jongste die werd zowat besprongen, ondersteboven getrokken en mocht er alles aan doen zich te verweren….achgerum met haar 1,5 jaar. “Kom maar bij mama, jongens ze huilt dat betekent dat ze het niet fijn vind. Stop daarmee!”
Oke, naar de auto. De 3 jarige van het stel die is in de fase dat hij duidelijk mijn grenzen opzoekt. Dat mag daarvan ben ik me bewust. Kinderen vertonen ander 😉 gedrag op het moment ze hun mama (en/of papa) zien, dat zegt iets over de veiligheid. Dus dat is dus een compliment. Ik tel me wat af de laatste tijd en mijn ademhalingsoefeningen worden ook steeds beter…oefening loont. Elk nadeel heeft zijn voordeel.
Maar deze fase, 3,5 jaar is er eentje waarin ik me van de oudste ook nog wel wat kan herinneren maar nu ben ik ervaren…. Toch? Of toch niet want bij deze zit een andere gebruiksaanwijzing… trouwens waar is die eigenlijk die gebruiksaanwijzing??! Nou ja die zat er vast ook niet bij….nee ik voel inmiddels heel goed dat ik 3 mama’s ben, voor elk kind een andere mama. Dus deze peuterpubertijd of ik-ben-klaar-voor-de-basisschool-maar-het-duurt-nog-een-halfjaar-tijd is super uitdagend. En aangezien ik inmiddels uitdagingen niet zomaar uit de weg ga, doen we die er ook bij. Goed, waar waren we….
De auto, de trampoline, de wc, de douche, naar bed, opruimen, in elkaars aura, handen wassen, eten maakt eigenlijk niet uit wat er gebeurd. De inhoud, de context is ook helemaal niet interessant. Daar gaat het ook totaal niet over. Dus daarom heb ik wel geleerd om niet meer over de inhoud te gaan discussiëren met hem. Waar het wel om gaat is dat er een opeenstapeling is van spanningen en emoties, van hemzelf van anderen, de drukte om hem heen. Deze overprikkeling daarmee kan hij geen kant op en zal hij mogen leren mee om te gaan. Met begeleiding van ons als ouders. Het heeft soms 10 tot 20 min nodig, zijn woede kwijt te raken, uit te huilen, te knuffelen en dan terug te komen op de situatie. En duidelijk te maken dat we rekening mogen houden met elkaar, we zo niet met elkaar omgaan in dit huis, nee is nee.
En zo doen we als moeder allemaal wat goed voelt. En ik denk dat het allerbelangrijkste wat ik kan doen is begrip tonen en liefdevol grenzen aangeven. Zodat hij zich gezien gehoord en erkend voelt. En dat dat soms wat meer tijd nodig heeft is dan zo. Daarmee behoudt hij hopelijk wel zijn authenticiteit. Wat voor de langere termijn mooie resultaten kan geven!
Daarom is het voor mij en wellicht ook voor jou als je je hierin herkent enorm belangrijk goed in je energie te zitten! Zodat jij in deze positieve energie je kind het beste kan bijstaan. Lees het in Laad jij op tijd op?
