Het is zoals het is, kun je dat voelen?
Kun jij je neerleggen en volledig aanwezig zijn voor je kind op het moment dat zij/hij dat nodig heeft?
Hoe zou dat voor je voelen als je dat kan?
Je werk, je things to do lijstje, of je leuke afspraak laten voor wat het is en volledige aandacht voor je kind die dat nodig heeft. Kun je dan in mogelijkheden denken of zie je alleen de onmogelijkheden en vind je het aanvaarden van hulp lastig?
Dat is een shift die heel waardevol kan zijn.
Mijn eerste reactie is nog altijd wel oke, shit ik had wel heel veel dingen die ik had willen doen en/of gepland..
En vrijwel direct denk ik, het is ook sneu voor haar, ik zag haar oogjes en voelde direct compassie. En voel dan natuurlijk laat ik alles los en ben ik er voor haar. Ze is zo klein en afhankelijk van mij en ik wil haar laten voelen dat ik er ook écht ben. Ik besluit daarmee dat ik niet wil blijven hangen in mijn eerste reactie en ik bekijk de mogelijkheden.
Ik kijk in mijn planner, ik annuleer afspraken en schrijf direct op wat ik kan doen op het moment dat zij in bedje ligt, en daarop heb ik natuurlijk wel de hoop dat ze in slaap valt. En dat gevoel mag ook nog geshifd worden want hoop ontstaan vanuit angst dat het niet lukt en daar wil je niet naar toe.
Maar dat is niet erg, mom in progress denk ik dan 😉
Ik kan dan oprecht genieten van wat zij dan even fijn vind, fietsen, knuffelen, spelen wat nog wel lukt. Want alles voelt ongemakkelijk zie ik aan haar. Maar ik ben dankbaar dat ik er voor haar kan zijn. En het voelt zo heerlijk dat ik dit mag doen, dat ze zich veilig en vertrouwd voelt bij mij. Eerder kon ik dit zien als irritant, vermoeiend want ik wilde door, doorgaan met waar ik mee bezig was of met alles wat ik nog te doen had. Maar ik besefte me toen té weinig waar het nu in essentie allemaal omdraait. En dat je daarmee voorbij gaat aan het gevoel van je kind die dan letterlijk die schreeuw om aandacht geeft. Dat ze zich niet gehoord, gezien en erkend voelt en daar draait alles om. En ik wil juist er zijn voor mijn kind(eren) als zij dat nodig heeft.
Zodat zij voelt dat ze er toe doet! Voor haar gevoel van eigenwaarde heel belangrijk denk ik. Het moederschap is niet alleen lastig het kan zo waardevol zijn maar wel met de juiste blik.
En hoe zit dat bij jou?
Het is interessant te weten waar voel jij weerstand, waar word jij getriggerd? Welke onmogelijkheden zie je en kun jij dit omturnen naar mogelijkheden? Durf je daar iets mee te doen?
Wil je daarmee iets doen? Ben je die beperkende gedachten beu?
Binnen mijn cocoongesprek kan ik je helpen inzichtelijk te krijgen waar jouw focus op mag liggen en bekijken we samen welke stappen jou verder kunnen helpen.
Heb je interesse? Vraag een cocoon-gesprek met me aan.
