Ik ben 4 jaar oud en mocht afgelopen augustus voor het eerst naar de basisschool.
Mijn mamma weet dat ik het spannend vond maar ik had er ook wel zin. In. Zij vond het volgens mij nog iets spannender en had er meer moeite mee.
Toen werd het december en ik hoor dat ik thuis moet blijven want de school moet dicht. “ Tot wanneer dan mama?” “Tja we hebben geen idee jongen. De baas van Nederland heeft dit gezegd, dus in ieder geval tot na de feestdagen”
Maar ik wil nog van alles ontdekken en wil uitgedaagd worden. Ik wil het leven en mezelf leren kennen. Dat gaat niet vanzelf en ik zit ook wel eens met mezelf in de knoei. Ik vecht met mijn jongere broertje en mijn ‘irritante’ babyzusje. Die ik het liefst zie vertrekken want ze maakt alleen maar mijn treinbaan kapot en mama heeft amper tijd voor mij.
In februari, na 8 weken lockdown, gaat de school weer open.
“Wow oke, eeuhm weer naar school….. Hoe ging dat ook alweer? Hoe moest ik me ook alweer gedragen op school? Wat zijn hier de regels? Wie zijn mijn vriendjes en hoe laat ik weten dat ik graag met ze wil spelen/afspreken?”
Na een week school is het carnavalsvakantie en zijn we weer thuis.
“Maar gelukkig kan ik ook weer naar opa en oma, dat is veel leuker dan school.
En na de vakantie beginnen we weer met school.
Na 2 weken heb ik een snotneus en moet ik weer thuisblijven van school. Een test wil mama niet want ze vindt het niet fijn om mij te laten testen. Dan mag ik na 10 dagen weer naar school. 2 dagen. Want op de 3e dag kom ik met mama op school en zegt de juf dat we weer naar huis moeten want er is een juffrouw die corona heeft daarom moeten we allemaal in quarantaine heet dat en ik moet een test, of anders nog een week thuisblijven van school. Pfffff, ik weet het ook niet meer hoor, en dan thuis weer met mijn irritante babyzusje, niet naar een speeltuin of opa en oma……gelukkig slaapt mijn zusje nog 2 keer per dag en kan ik dan even rustig met mijn trein spelen. Owja, de test viel gelukkig mee! Mama zei, we doen het toch maar wel anders mis ik nog langer van school”
Hoe verplaats jij je als moeder/ ouder in je kind? Hoe ervaart mijn kind al die onduidelijkheid en die haperende sociale omgang? Wat voor impact heeft dit op je kind?
Wat is jouw onderbuikgevoel als je naar je kind kijkt, en luister en handel je daar ook naar?
Als moeder/ouder blijft het schakelen en is het heel vervelend maar zodra je kunt verplaatsen hoe het voor je kind zou kunnen zijn blijf je in verbinding met je kind en met jezelf. En hoe zou het zijn als je leeft met de gedachte: “Het is zoals het is?”
Geeft dit inzicht, en kom je tot een ontdekking dat het niet vreemd is dat hij zich anders gedraagt of niet goed in zijn vel zit. Heeft je kind niet nog meer behoefte aan liefde, vertrouwen en geborgenheid in deze situatie?
Dat is wat transformatief ouderschap behelst. Kijkend naar je kind(eren) en beseffen wat ZIJ én ook JIJ als moeder/nodig hebt om te doen wat nodig is op dat moment.
Wil je meer inzichten vraag een cocoon-gesprek met me aan!
